Wu smeckt en Banaan?

van Wilhelm Engelken ut Neefolstenhusen

(Een Lesprov ut sien Book : "unnerwegens" biet Hebus-Verlag Leer - ISBN 3-935083-37-8)

Uns lüttje Neev Helmut weer in sien Harvstferien maal weer en paar Daag bi mien Froo un mi up Visit. As wi uns eens Mörgens to en Spazeergang up Stapp maakden, paasde he haast en Snigg platt, de mit hör Hüske up de Rügg över uns Upfahrt kroop un en glibberg Spoor achter sük leet. „Igittigitt, eine Schnecke! - Manche Leute essen ja sogar sowas,“ see Helmut un schüddkoppde. „Ihr eßt ja manchmal Krabben und Muscheln und so ‘n Zeug. Habt ihr etwa auch schon mal Schnecken ... ?“ As wi nickkoppden, froog he: „Wie schmecken die eigentlich?“ Ja, wu smeckt Sniggen? Wu sullen wi de Bödel dat beschrieven? Wi weren wat in d’ Kniep. „Mörgen willt wi uns doch in ‘t Weertshuus wat to eten setten laten,“ full mi to rechter Tied bi, „denn bestell ik en halv Dutz dorvan mit lecker krüderg Botterstipp doröver. Wenn du een Snigg probeerst, weetst du, wu de smeckt.“ Helmut vertruck vör Äkel sien Gesicht, man he see nix.

De Fraag ‘Wie schmecken die eigentlich?’ haalde en Beleevsel van mien egen Kinnertied ut de Vergetenheid na boven, un ik vertellde dat mien Froo un uns Neev: Dat weer an ‘t Ennen van de lesde grode Krieg. Wenn ‘t man even gung, schuulde ik mi domaals stillkens up uns Huusböhn, wor dat en Bült oll Saken, Reev un Böker, to bekieken geev. Stillkens muß dat gahn, wiel mien Öllern mi dat up ‘t strengste verboden harren.

Eenmaal funn ik en old ABC-Book un fung an to blödern. Up elker Sied weer smaals en Bild maalt un dorunner mit dick Letters en Woord druckt, dat ik nich lesen kunn; ik keem eerst de token Harvst na d’ School hen. De meest Biller kunn ik in mien lüttje Weld unnerbringen, man een nich: Weer dat en Gurk? Nee, en Gurk weer small un ganz grön mit lüttje Pickels dorup. Disse Frücht weer ok woll small, man leet geel mit en paar swarte Stippen darup, harr en glatten Schill un weer krumm. Wat weer dat blot?

Ik schoov dat Book unner mien Hemd un sleek de Trapp andaal. Mien Öllern drüff ik van sülvst nich fragen. Uns Huusmaid sull mi helpen. „Dat is en Banaan,“ see de, as se dat Bild to Gesicht kreeg, „de gifft dat in disse nare Tieden bi uns in Dütskland nich. Man dat geiht ok maal weer bargup, un denn kriggst du de ok wiß maal to eten.“

Ik wull noch mehr weten: „Un wu smeckt so en Banaan?“ froog ik uns Magda. Se truck de Brägen in Krüsen  un wuß eerst maal nich wieder. Na en lüttje Sett meende se: „Ik will maal so seggen: Bananen smeckt as söte Botter.“ Harrijasses, doch ik domaals, Botter mit Zucker dordör, dat mag doch kien Minsk eten! - In later, beter Tieden bün ik denn gewahr worden, wu lecker Bananen smeckden.

As ik de Geschicht vertellt harr, meende mien Froo: „Jo Magda hett domaals wiß hör best daan, man du kannst nüms de Smaak van en Gewaß, dat he nich kennt, beschrieven. Dat is nettakraat so, as wenn du en blinden Minsk mit Wör bedüden wullt, in welker Klören di upstünds dat bunte Harvstloov van de Essigböm vör uns Huus tomötlüchten deit. Dat geiht ok nich.“

Wat ik noch seggen wull: Lüttje Helmut hett anner Dag mit Tegensinn een Snigg sünner Kauen  mit en Kluck Cola andaalschünt. Dat weer wiß dat eerst un lesd Maal in sien Leven, dor kannst up an.

Dieses Fenster schließen