Erna

van Wilhelm Engelken ut Neefolstenhusen

(Een Lesprov ut sien Book : "unnerwegens" biet Hebus-Verlag Leer - ISBN 3-935083-37-8)

Mien Süster ut Wittmund pingelde mi an. Hör beid Dochters wullen mit hör Frünnen to glieker Tied för een lang Wekenenn bi hör up Visit komen, een ut Frankfurt, de anner ut Berlin. Een jung Spann kunn se in hör Wohnen woll unnerbringen, dat anner harr se uns, mien Froo un mi, todocht. Wi wohnen ja dicht bi in Esens. Uns Ferienwohnen weer leddig, un wi freiden uns al in ‘t vörn up uns Visit.

„De Berliners willt bi jo wohnen, man se koomt to tweeunhalv Lü,“ see mien Süster. Ik harr wat in d‘ Luur un froog: „Mit tweeunhalv Lü? Is bi Monika wat unnerwegens? O, wat moi!“ „Nee, se is nich in anner Umstänn,“ lachde mien Süster. Un denn keem se d’r mit vandag: De Kinner harren sük en Huusrött toleggt, un de kunnen se ja nich alleen to Huus laten. „Ji hebbt ja ok Derten. Un dor dochen  de beiden, dat ji Erna – so heet de Rött – villicht  ... “ Dat keem to unverwachts. Ik muß dat eerst maal andaalsluken. En Rött mit hör dünn Benen un de kahl Steert, und de bi uns in Huus? „Hebbt jo Kinner doran docht, dat uns dree Katten Friskfleesk lever mögt as Kitekat?“ versöchde ik de Dreih noch to kriegen „Erna sitt ja dörgahns in hör Kast,“ leet mien Süster nich locker, „un in de  Ferienwohnen kann dor doch kien Deert antokomen.“ Ik geev uplesd na, wuß blot noch nich, wu ik mien Froo dat bipulen sull.

Un denn weren se dor, twee jung Lü un en Kast. Van Erna hörden of segen wi in de token Daag nix. An uns lesd gemeensaam Avend weren mien Froo un ik doch neeisgierig. Wi kunnen Rötten up ‘n Dood  nich af, man sehn wullen wi Erna doch, eenmaal tominnst. Denn man to: Katten rut!  Monika wull de Rött halen, man se keem sünner Kast weer un settde sük up ‘t Sofa. Wor weer Erna? Tomaal seeg ik hör: Se schoov hör Kopp sacht boven ut dat Halslock van Monikas T-Shirt. Harrijasses! Wu kunn dat Deern so en gräsig Deert up hör nakend Huud lieden! Denn verkroop de Rött sük weer un schuulde na en lüttje Sett up d‘ Schoot unner ‘t Hemd weg. „Deit mi leed,“ see Monika, „Erna is bi frömd Lü wat ahnsk un eenkennig: Se sücht meesttieds blot uns beiden, mien Fründ Guido un mi.“ Se snackde van hör Rött as en Moder van hör Kind. Na un na wurr Erna driester, leet sük sogaar van mi striekeln. As ik later mit en Handvull Keeswürfels ut de Köken keem un hör de to slickern geev, harr ik en nejen Fründin wunnen. De ganz Avend hebb ik mit hör herumkleiht.

Anner Dag mussen wi Ofscheed nehmen van Monika, Guido un uns neje Fründin Erna. Över Rötten sünd mien Froo un ik anner Sinns worden. Nich, dat wi nu een hebben willt! Nee, man wi verstaht nu, wat körtens en Veehdokter in d‘ Billerkast de Öllern vörsloog: „Wenn jo Kinner sük en Deert to spölen wünskt, koopt hör en Rött in Stee van en Goldhamster, de doch blot snachts, wenn de Kinner slaapt, so recht munter is.“  

Dieses Fenster schließen