Kinner wuurn Kerls    van Wilfriede Aden-Bakker ut Nörden

Annerletztens weer ick mit mien Süster naht Ochtersumer Karkhoff. Weer so fein Wäär, do doch ick, nu kun' wi woll äben bi de Familiengrööv ant Weeden un Planten. As wi nett up Parkplatz stunnen, seegen wi dat Gerüst um't Glockentoorn to. Wi weern noch ant Reew ut Auto kraamen, as dor van boven een reep: „He, Wilfriede, du büst dat doch?“ „Ja“, reep ick, man seen de ick nüms. „Hier boven sünn ick, an annerkant van't Toorn“. Ick keek anhoch, ok noch wat tot Sünn in, un seeg bloß'n Kopp mit 'n Mütz. De Stimm reep allwär: „Kennst du mi nich? Ick sünn Bernhard, wi hemmt mitnanner naht School hengahn.“ O, Mann, doch ick, dat is jawoll all 'n Schofftied off wat her, un froog: „Naht School? Weffer School?“

 „In Holtgast doch, ick weet ok noch genau, wenneer du Geburtsdagg hest , ant 13. Nowember,“ keem prompt de Antwort.

„Dat word ja aal bäter“, saä mien Süster, wenn to de Stimm nu noch een Mann hörn deit, de 'n ok seen kann, kunn't ja viellicht noch glöven!“ Do leep Bernhard up uns Siet van't Glockentoorn up't Gerüst. Ick kunn seen, dat he 'n grooten staatschen Mann weer, wenn ok ut Froschperspektive. „Ick sünn Bernhard van't Wold“....

     Nu har ick dat begrääpen, un denn full mi dat weer in:

Bernhard har as Jung so fein dunker Huut, as wenn he nett in Urlaub west weer, so fein heller bruun. Bloß mennigmal wuur he ganz wittnippt int Gesicht, un flau tofahrt. In Winterdagg sä uns  Mäster denn, dat he sück biet Oavend hensetten sull. Wi mussen denn singen, dat he wär bikweem. Dat is'n paar mal geböhrt, bit eenes Daags Budi, 'n annern Jung vant Brandshoff sä: „Ick sing nich mehr vör hüm.“ Mäster wuur stutzig, un froog warum. Budi meen denn: „ Dat deiht he ok immer wenn wi na Huus loopen.“ „Wat deiht he?“ weer de Mäster ant fraogen. Un Budi schnack wieder: „Dat hüm flau wuurd, un denn kriegt he meesttieds bi Jul Hanstein 'n Rosinenbrötjie, dat moakt he doch extra!“

    Bernhard weer lang upschgooten un dünn. Ick kunn mi vörstellen, dat he schlecht tofahrt wuur, na 'n langen Vörmiddag, un  vertell dat in Hus.

„Viellicht het hee't Huunflaa hat, dat is son Art G-Hunger“, verklaar uns Moder, „dor kannst heel un dall aorig van worden!“

Off dat Rosinenbrötjie van Jul Hanstein hüm nu hulpen het off nich, kann ick ni seggen. Man eens weet ick wiß:  UT KINNER  wuurn KERLS, un dat mitunner ganz kernigen, mit 'n heel good Gedächtnis.