Dat Hochtiedsgeschenk ............        van Wilfriede Aden-Bakker ut Nörden

Uns Nabersfroo vertell ik bi'n Tass Koffie van de Golden Hochtieds-Geschicht.....

 „Oh,“ meen se, „door kann ik di woll even wat to vertellen. In de Tied hebbt Martin un ik heirat. Un wat löövst du, wat wi to d’ Hochtied kregen hebbt as Geschenk? Höhner, ik weet noch as wenn't güstern west is. Höhner, twee weiße Leeghorn van Unkel Jann un dree Roodeländer van Unkel Jakob. Daarbi woohnen wi to Hür in d’ Parkstraat, bi oll Mester Schröder. Dat Geschenk weer ja good meent un wurr uns överreicht mit de Satz, denn hebbt ji immer poor frisch Eier. Man woorhen mit de Höhner? Uns Olln harrn keen Landwirtschaft. Martins Olln harrn Fahrgeschäft, un mien Vader arbeid’ as Koopmann.

 Do hebb ik de oll Mester van uns Hochtiedsgeschenk vertellt. Och, meen de, Froo Schmidt, dat is keen Problem. Achter in Tuun kann ik noch'n Stück afwiern, un in’t Höhnerhus up anner Kant maak ik noch een  Rick (Gestell, Regal )torecht. So weer wi fein hulpen, bit eenes Daags Mester Schröder mi in d’ Keller tomöt keem un see: „Hör een Henn will bröden, de mutten de setten!“ „Herr Schröder,“ see ik, „dat hebb ik noch nie maakt. Aber können se dat nich vör mi doon? Hier nehmt se man mien Eier glieks mit. Teihn Stück, dat reicht doch seker?“ Do fung de Mester an to lachen, un mit so’n lichten Unnerton meen he: „Froo Schmidt, nu överleggen se doch even, dat kann doch garnich gahn! Hebbt se't denn all van d’ School vergeten?“ „Vergeten, ik verstah nich“, hebb ik seggt. Schließlich weer ik  'n Stadtkind. Mien Olln harrn keen Deren. Do fung de Mester weer an, van wegen de Befruchtung, un schoof mi dat weer in’t Gedächtnis mit de Woorden: „ Door hört 'n Hahn bi de Hennen, anners gifft dat keen Küken.“ Oh, nee wat 'n Zirkus, un wat'n Blamage. Man door muß ik ja nu ok noch dör, un hebb denn de Vörschlag maakt: „Se kriegen  teihn van mien Eier, un ik teihn van hörs, to bröden för de Kluckhenn.“ So is dat denn ok maakt wurrn. Un würrelk, sünd d'r teihn Küken van kamen, negen Hennkes un een Hahn. Un wat meenst du woll, wat de oll Mester Schröder do tegen mi seggt hett: „Wo kann’t bloß angahn, ik hebb mesttieds mehr Hahntjes as Hennen. Aber so is dat“, un do knippoog he mi to, „de dummste Buur hett de dickste Kartuffels. Man nix vör Ungood. Bült Plaseer d'r mit. Wenn dat so wieder geiht, können's en Eierhandel anfangen!“

Wenn de vandag noch leven de, de sull sük woll wunnern, dat doorut noch en Grootmarkt wurden is.......................................