|
Haarschnieden
. . . .
van
Wilfriede Aden-Bakker
Unkel Remmer,
Unkel Terb' van't Gaud, Unkel Johann, sowat all. Un bi de het dat, dat maok
wi süllst. Bi
uns seech dat so ut: Papa schneei Unkel Remmer dat Haar, un Unkel Remmer mien
Papa. Sönndagsvörmiddags keem Unkel Remmer mit Rad. „Moin, Noni“, reep he
denn mien Moder to, „wi mutten äben wär togang“. An mien Vader sä he:
„Schwager, hest du't Haarmaschin' all parat?“ An
Sömmerdagen ging dat denn na buten, nah biet Pütthus, vanstatten. In't Winter
weer dat all wat sturder. Int Achterköken un int Diele weer dat kollt. Bloß
int Köken wur heizt, in't Stuuv erst af Middag. Somit muß dat denn in't Köken
vör sück gahn. „Erst mutt de Sisalmatt uprullt worden“, sä mien Moder
denn, „un, Mulli (dat weer ick), hoal du man äben de Verdunkelung!“. Erst
wuß ick mit dat Woord nix antofangen. Vader het mi denn verklart, dat dat oll
dunkel Stück Stoff noch ut Krieg stammen de, un bi Fleegeralarm vör de
Fensters keem. Anners düürs abends keen Lucht an. Nu wur dit Relikt as
Friseerumhang umfunktioniert. De
toerst de Haar affkreeg, seet denn rüggels up Stohl vör de Kökendisch an de
een Siet. Moder stunn an de anner Siet van't Disch to Rotkohl schnieden.
Mitunner futer se: „Paßt up, dat mi de Flusen nich in't Rotkohl fleegen!“
Papa sä denn: „Sovöll sitt dor heel nich mehr up“, oder sowatt ähnlichs.
Ick seet up't Sofa un fuun dat richtig spannend un frog ok woll: „Papa, dür
ick ok mal Haarschnieden?“ Dat wull he nich so gern. Ick kunn hüm dor woll'n
Schgort in haken, kreeg ick denn to hören. Af un an mal keem Unkel Therdor dört
Mörken stappen. Mörken, dat weer een Stück Land, wat focken unner Water stunn.
Wenn Papa hüm seech, denn reep he: „Mulli, Unkel Therdor dürst du't
Haar schnieden, mit de oll Maschin.“ Dat har sien Grund: Unkel Therdor
har meest'n Glatz, un de Kranz dor ümto, dor kunn ick denn woll nicks an
verkehrt maken....... |
