De Tähnen    van Wilfriede Aden-Bakker ut Nörden

As uns Antje sowat twee Jahr  wuur, do mell' sück uns tweede Enkelkind an.

Uns Evke kweem up de Welt.....

De Moder ging dat nich good un reep na Hülp

Wi fohren van Nörden ut tomal los na Berlin.

 Ick weer denn Huusbunje un Kinnermaid.

De jung Vader un de Opa mussen na't Arbeit, un so weer ick över Dagg alleen mit dat Kind.

Eenmal an't Dagg ging ick meestieds dwas dör'n grooten Park na dat Krankenhuus, woor de jung Moder all up uns luurn de. Unnerwegens full mi up, dat de lüttje Antje faken so wittnippt utsehn de, un'n Settje later rook dat denn wat streng. Mit anner Woorden, se har de Büx vull. Wat nu? Dat Kind dar de ganze Tied in sitten laten? Un denn darmit int Krankenhuus?

Nä, doch ick, un hebb hör denn gau up Parkbank drögleggt. Mit Pampers geiht dat ja fix!

Man do full mi in, min Dochter har nu twee sück lüttje Pamperkinner. Up Platt heet' t:

lüttje Büxensch......Dat  weer doch van Vördeel, wenn de een wenigstens so ruuchweg drög weer, un mit twee Jahr kunnen't ok woll versöken!!

 Bi uns Kinner har ick dat damals so makt....

So draa, as ick wär in Huus weer, fung ick an , hör all Nöslängt up Nachtigall to setten. Un dat dür man äben, do funktioneer dat ok all. De Pamperverbruuk weer fell minnerseert....

Man ick mook dat immer so'n bäten tüskendör.

Eenmal weer ick nett mit Antje in't Baadkamer, un doach, nu kunn ick woll äben gau mien Tähnen putzen. Mien Brügg, de köfft Tähnen meen ick, legen in't Waschbecken, as in't Flur dat Telefon klingeln de. Dor muß ick denn erst achterto....

Na'n paar Menüten weer ick wär bi dat Kind.

Man war weern mien Tähnen?  Dat Waschbecken weer los!!

Nargens wat  tosehn.....Nich up Boort, nich in't  Seepenschgöttelke.....

Wat'n  Upregung!!!

Ick wuur reinkants benaut un't Sweet schlog mi ut. Dat weern ja bloß'n paar Kusen, an elk Siet, aber trotzdem,  ick much doch sogern Schwartbrood....

Hopenlik har dat Kind de nich in't Kloo schmätten?

Man de seet noch heel leev up't Pott un luur mi van't Siet an..Bäten vull seech dat lüttje Gesicht ut, man dat har säker'n annern Oorsaak, doach ick so bi mi....

De Tähnen sünd wech, sä ick in mien Eenigkeit, wech, w e c h, wo ist bloß mögelk in't Welt?

Tomal stunn uns lüttje Enkelkind van de Nachtigall up, un se lach nich bloß, nä se schgakker richtig los...Ick keek hör verwunnert an! Un in de Moment nehm se hör lüttje Finger in't Mund, hol mien Tähnen vandagg, un reep: „Oma, da, Antje Mund!!“

Dor muß ick denn ok van schmüstern, van dat smakelk Gesicht vull Bliedskupp, de blitzblank Oogen, un de lüttje Hand vull Tähnen .....