Annerlesdens wer dat ‘mol weer sowiet: Dat Weer spöl nich so mit as ik dat wull. In d’ Nordsee tö boden was mi tö kolt, un mit Auto ‘mol hier- off dor hentöfohrn, dat wull ik mi bi de Spritpries ok nich günnen. 

As dat denn asmets so is, schütt di denn tömol wat in d’ Kopp, wor du een Dag vördem noch gor nich an docht hest: Mien Fründ Helmut ut Leer har ik all ‘n lang Tied töseggt, dat ik hum mol mit Rad besöken wull. Van de Idee was ik so beseeten, dat ik mi tömol up d’ Pad mokt hebb, um de zömtig Kilometer noch tö rieten. 

De Ostfreesland-Wanderweg har ik mi utsöcht, dormit ik dat Gehuul van de Autos nich immer um d’ Ohrn har. Bid up eenig Stücken is de Pad ok hel moi herricht. So hebb ik mi denn up Stap mokt. Van Esens geng dat över Ogenbargen no Auerk, van dor wieder över Groodfehn no Bagband, um över Hesel un Logabirum in Leer antökomen. 

Mien Fründ Helmut un sien Fro kemen mi all tomötlopen, as ik mit Tung ut Hals van d’ Rad offsteeg. „Dor büst du ja glükelk, nu kumm man erst mit rin, dat du ‘n Köppke Tee kriegst“, seggt sien Fro Meike. As ik de beiden denn vertellt har,wo mi dat in de lesde Tied so gung, un wat för een moien Tour ik achter mi har, quammen wi denn up mien Fründ Helmut tö proten. 

„Wat mokst du denn upstünds?-„ frog ik hum. „Ik heb mien Taxischien mokt un jükel de ganze Dag mit d’ Auto van een Eck in de anner van de Stadt“, seggt he, un de Spoß kikt hum dorbi ut Ogen. „Denn schallst ok woll good wat beleven, wenn du de ganze Dag up d’ Tour büst“, frog ik neeisgierig. „Dat kannst mi woll löven“ givt he tö verstahn un vertellt mi, wat hum vörgüstern gebört is: 

Een van mien Stammkunden reep mi an. He har anschienend in sien Kroog weer een över d’ Dörst drunken. Man sovöl wuss he immer noch, dat he denn nich mehr sülvst mit sien Auto no Huus fohrn dürs. As ik hum denn glückelk in mien Droschke anbunnen har un wi bi sien Huus anquammen, meente he mit sien besopen Stimm: „Ddddu hhhest mi nu all so ffffoken fffohrn un ik kann mi gor nich genug bbbedanken, dddat du mi immer so moi no Hhhus hhenfohrst. Kom doch even mit rrrin, iiik will dddi even mien Hhhütt van bbbinnen wiesen“! 

Dor har ik nu gor nich mit rekend un was so verdattert, dat ik erst nich wuß, wat ik seggen sull. „Ik kann nich bi mien Auto weg, wenn de mol een anröpt, denn sitt Hund up d’ Mors“, geev ik hum tö verstohn. „Fffief Menüten“ seggt he - un ik lot mi plattkriegen. 

„Kkkiek, dat is mien Kkköken“ un fallt bold över de Drüppel, „heb ik sülmst fliest!“ Van dor geiht he mit mi in sien Wohnstuuv. „De Regulator is van mien Otje un de Kkkörvstohl vvan mien Gggroodtant Genofeva“ stümmelt he. He schuvt mi vör sük her un ritt een anner Dör open. „Kiek“ seggt he, „un dat is mien Sssloopkommer- un de dor tegen de Kkkerl in d’ Bbbett liggt, dat is mien Fro“!