Grootmoders Schuud                   van Hans-G. Hunger ut Holtgast

Ik wünsk jeden van Harten, dat he sük an een moin Kinnertied torügg besinnen kann. Een grooten Andeel för een pleserlken Kindheid hebbt mesttieds uns lev Grootmoders.  Dorbi mut ik bi mien besünners an hör groode, düster Schuud denken, de mit lüttje Karos un Punkten bedruckt wer un hör hast bit an de Föt gung.

Se har dor so mennig van in de ünnerst van de Schuuvlaadens van de Kommod liggen. Wenn se sük smörgens een nejen dorut halen de, rok he na frisk Kernseep un Appretur.

Dat wer man so´n Slag, denn har se sük hüm um de Sied to bunnen, de Trägers övert Schullers smeten un an dat Tailljenband fasknöpt. An´t Latz hung an elke Sied een Sicherheitsnadel. De bruukde se nie - aver man kunn ja ni weten.

Wenn se sük hör Schuud bi een Köpke Tee mit de faltig Hannen liek streeken har, kunn de neje Dag losgahn.

Ja, de Schuud van mien Grootmoder har mi dat andahn. An sien Zippels kunn ik mi anfangs good fast hollen, wenn ik een bitchied bang mit hör in de schummerig Spießkamer gung. Disse Zippels drögden mi ok mien Tranen, wenn ik biet spölen övert Kopp gahn wer und so mennig Drüppel van mien Nös sünd dor ok in land. Mien Oma har woll een Taschendook bi sük - aver de wer blos för een Nootfall, seh se. So muß wenn mi mal van´t Spölen de Schweet för´d Kopp stunn of mien Hannen afdrögt wurn mussen, immer mien Omas Schuud herhollen.

Un wenn een Fleeg wiesnösig över ´d Disk in´t Köken lopen de - Platsch, Oma har hüm mit hör Schuud.

Ik weer in mien Kinnertieden hel weg van dat wat se mit disse Schuud all maaken kunn. Dor de se sük smörgens een Schüpp vull Höhnerfoor in un gung dormit in de Stall um de Deerten to fooren. Dorna sök se de frisch leggt Eier up (dat kunn hör nie genug wesen). Se bruukt de Schuud ok ton Appels of Gröntüg upsammeln. Ok Kienholt ton Für anmaaken wur dormit holt un wenn dat Für nich good brannen wull, weifel se een paarmal mit hör grood Schuud hen un her un denn wer dat fix an´t lunnern.

In hör Köken brukte se ok keen Pottlappen. All wat heet wer, pakte se mit hör Schuud an, denn gung dat gauer.

As ik mol mit mien Oma in´t Arnt uns Hülpslü Vesperstücken henbringen de un dat tomal anfung to Regen, hebb ik ünner hör Shuud schult. Ja so wer se mien Grootmoder un hör Schuud dat wer de reinste Zaubertut.

Dor kemen in´t Föhrjohr de eerste lüttje Küken herut un in´t Sömmer har se immer frohriep Appels. För uns Kinner gevt in´t Harvst söd Peern un lecker  Plumen un in´t Winter Haselnöten of Braadappels. Un denn eerst de Schuudtaschen. Dor har se immer een fiever of een Groschen för uns in. Har ik mi de Kopp stött un wer an´t blarren, puul se mi dor een Bonje rut. Un tegen de Langwiel funn se dor meesttieds ok no lüttje Bleestiften, de man ton Malen bruken kunn in. Sülvst een Knoop de man mol verloren har, kunn man dor weerfinnen.

Ja Oma van Dag kann ik ni mehr ünner dien Schuud schulen un mut sülmst torecht kamen. Aver dat hebb ik van di lehrt. För mien Kinner un Enkels hebb ik immer een open Hand un een lütten Bliedskopp. Kunn am Ennen ja wesen dat se nahst ok so lev an mi torügg denken as ik vandag an di.

(Disse moi Geschicht is mi van een unbekannten Autor in´t Hannen falln. Ik hebb hüm een bitchid umschreven un van´t Hoogdütsk in Plattdütsk översett.)