Ünnert Boom             een Vertellsel van Christov Stöver

 De Sömmer lep up vull Turen. In´t Hus leep een dat Schwet van Nixdoon de Rüch andahl un buten leep een dat egen Soltwater biet Kopp rünner, so dat man nix mehr seh´n kunn.

Doch wat sall dat klogen? Good wer´t ja all in de Hundsdagen – wenn´t man blos nich so warm weer.

Ower well kann dat all´n Minschk recht moken? Dat versöcht uns Petrus nu all so lang Johren. Awer eenerlee wat he ok deiht, givt immer een de sein Meisterstück nich in Kraam passen deht.

Man nu wat sallt, is nu mol so.

Ik verkroop mi an een van de Dagen ünnert Appelboom. Dat is keen grooten, mit´n Kroon as´n Karktorn. Nee so´n hennigen wor´n in Harfstdag de Appels mit Ledder afplücken kannst.

Man eens har he mit de grooten gliek. Sie gröön Blöd, de Schkul un Schaar anbeden dehn.

Givt dat wat moijers as grön över un grön unner di?

Sacht harn sük mien Oogen an de neje grön Welt wehnt. Mit Ogen as´n Spree, wenn he Würms un Tieken ut Gras plückt.

Mien Rasen, over dat is eenlich nich dat richtig Woort. Grööntje, dat paßt beter. Denn grön was dat all. Aver wufull Klören Grön givt dat?

Hark siennoit nich dacht. De Grashalm, de Klöverblöd un de uthakt Blöd van Hundsblömen. Bloin dont se nich meer, de Blüüt het de Winsd all wegpust.

Un över mi een grön Dack. Een Himmelbeed mit grood Överdack. Well har dat woll?

Een happke heele Welt weer dat ünner un baben mi.

Un dat Överdack vull mit grön Kugels.

Leet rein wat, kunn woll een good Appeljohr wurn, dit Johr.

Ik kreeg Jangsen na´n Appel over disse weern noch nich sowiet. De mussen noch wassen un groijen.

Monten dür dat noch. Wenn dat grön Dack eerst wat grieser un bunter wur, denn so bi lütten kunn ik mien Jangsen still´n.

Solan mut mi noch dat Woter um de Kusen binanner loopen.

Tied mußt hemm. Tied üm to sehn, tied um to kieken un um to weeten, dat noch Tied is in disse Welt.

Schkul har ik ünner disse Appelboom. Man wär ik dormit tofräh?

Leepen mien Gedanken nich wiet över dat gröne hen to dat ganz groode Dack?

Un weern de Gedanken nich am lewsten wiet unner dat groot Dack seilt? Seiln so as de heele enkelt Wulken de över de blau Heven trucken?

Eensam Schäpen gliek, de ohn Ruder över groot Water seiln mutten.

Wiet is de Welt, elker Dag wat Nees, elker Dag wat anners.

Un worüm dat all?

Har ik dat nich good? Bäter as menigeen, de nich ünner so´n grön Dack up grön Küssens liggen kann?

Worüm gohn de Gedanken alltied so´n wieden Weg?

Hier ünner de Appelboom mit Tieken un Wurms in´t Gras, mit Blömen un Blöd, is dat nich genoch?

Een Mighammel quält sük mien Hand hoch. Will sük de Welt woll van boben bekieken.

Sull ik to hau´n?

Ik hebbt nich dohn.

Weer to moi ünner de Appelboom – an een van de Hundsdagen.