De Padd na´t Ollenhuus              funnen van Klaus de Wall

Een Steenpadd na uns Ollenhuus
rood schrubbt as´n Appelsien,
wat stappten wi dor faak up lang
bi Maan- un Sünnenschien,
doch ok bi Regen un Störmgebrus
bi Gewitter, Snee un Ies,
stappten wi getrost drup langs
gung ja na´t Ollenhuus!

Dor leevten ja twee Minsken in,
de wi uns Leven verdanken,
un all de Leevde de se harren
leten se um uns Kinner ranken.
Vandage sünd se nich mehr dor
een anner hett hör halt,
t´ is all vörbi, was völst to froh,
doch dor word nich na fraagt.

Well vandage noch´n Padd na´t Ollenhuus hett,
de laat hum gau noch gahn,
viellicht is dat ok gau vörbi
dat dor nach Harten slaan.
-Zu spät- heet denn dat harte Woord
to laat, oh wat een Gruus,
ik kann nu nich noch eenmal gaan
de Padd na´t Ollenhuus!