Dat Verspreken             een Vertellsel van E. Pollmann

De Seemannskneip in´t Hab´n weer vull Mintschken. Gräsig düster Makkers stund´n an´t Treesen. Hör leern Jacken hung´n lös övert Schkullers un de blau Pool harn se in´t Nack schoben.

An lüttje Verkanttafels sitten Seelü mit schäwig schminkt Frolü.

Schäwig denkt Iko Harms, de van Feerns steiht to kieken. He is in disse Kroog kamen, wiel he mol telefoneeren muß.

Twee Muskanten wulln mit hör Speelwark Stimmung maken. Een Spijök van Lüst un Laster, van Gröln un Krakeel´n.

Bi de Döör süht Iko een Froominschk stahn, de hier heel un dall nich herhört. He sücht, wu hör Ogen henn un herglieden, as wenn se well söken deit.

Nu lett se sük van dat danzende Volk dör de Saal schuven. Se wurd anstött un anquarkt. Iko steiht achter hör un will weeten, wat disse fro hier to söken hett.

Umsünst studeert he nich Land un Lüd. He geiht ok noch achter hör an, as se na buten löppt.

Hör Gesicht is ut Stehen un hör Kleerdasch is good un eenfach. Dat is een Moder, de hör Wicht söcht, denkt Iko.

He löppt nu poor Tree fäller un grippt hör an´t Arm. De Fro verfehrt sük, schüttelt Iko sein Arm of, kickt hüm mit bedrövt Ogen an un schküttloppt.

Seggen deit se nix un Iko geiht ok noch mit hör wieder van Kroog to Kroog. bIt se hüm alln´s vertellen deiht.

„Dat Wicht is nedderkraat as hör Moder“ seggt se, „dat hett se all van hör Moder arft“. Oort lett nich van´t Oort . Ikann dat Wicht nich meht in´t Huus hollen.

De Deern is nich hör Dochter, frocht Iko un sien Ogen sehn ut as twee luchtehde Parl´n.

„Nee ik hebb dat Wicht so to seggen upnahmen, bloot so to Proov. Ik hebbt all versöcht! – Worüm do ik dat? Seker weil ik so´n dumm Schaap bin , as mien Nabers seggen?“

„Se weeten doch, jung Wichter de in anner Husholln helpen söllt, sünd bannig knapp.

Up Arbeitsamt froog man mi, of ik dat nich mol mit´n Hülp ut Erziehungsheim versöken wull? Najo worüm eenlik nich?“

Dree Maant gung dat good, dat Wicht weer flietig un lev. Man up eenmal gung se mi de lang. Blev nachts wech of keem daglang nich no Hus.

Up´t Amt kunn man mi ok nix seggen as afwachten. Ja so is dat un nu loop ik mi de Hacken blau.

Af un to kriech hör to packen. Denn geiht se ok mit na Huus hen. Ik hev denn sogoor dat Geföhl as wenn se blied is, dat ik hör upgabelt hebb.

Iko Harms löppt teeg´n de Froo an. Wat sall he blos van so´n Minschk denken. Givt dat överhoopt noch sowat?

„Ik bün so heel eleenig“ fung de Froo weer an,“ ik hebb mi dat so moi docht – wenn ik so´n Wicht üm mi to hebb, un wenn wat hebb ik nu dorvan?“

„Se rieven sük up“ seggt Iko, „mennigmol löppt Gotdoon in Arger un Vedreht ut. Wu holl´n se dat blos ut, bi Nacht un to Untieden na dat Wicht to söken, de no nich mol mit hör verwand is“ frocht Iko.

„ Weil ik dat versprooken hebb“ givt de Froo to Antwoort. „Wu sull de Welt woll utsehn, wenn keen een sein Verspreeken holln will“.

Iko hett disse Froo nie weer sehn. De Froch, wat he van hör holln sull of kann, quält hüm noch een heele Sett.

Is dat nu sowat as´n Heilig´n of seh´n so de Narren ut?